Ditën kur shkova në front, nëna ime ishte pranë meje. Ajo sigurisht donte të më përqafonte, por unë nuk mund t’ia ktheja përgjigjen. Ajo, e lënduar nga refuzimi im i pashmangshëm, ishte në dijeni të çdo lëvizjeje time, sikur duke vepruar kështu ajo mund t'i regjistronte ato përgjithmonë në kujtesën e saj dhe kështu t'i bënte kujtimet e mia të përshkonin shtëpinë. Babai im nuk më kushtoi vëmendje. Bashkangjitur me patericat e tij, ai eci nga këtu atje, ai eci nëpër dhomën e ndenjes së shtëpisë sonë të vogël sikur të ishte skena e një çmimi sportiv, duke shtyrë anash një karrige, duke rrethuar divanin atje. Ai lëvizi me shumë aftësi me ato zgjatime prej druri që i kishte bërë vetë. Ajo fantazonte për idenë e gjymtimit të vetes, të amputimit të një këmbe në gju, siç bënë disa nëna me fëmijët e tyre, duke siguruar kështu një karrierë të shërbimit civil larg vdekjes, krahëve dhe ndryshimit. Ai fantazonte që të promovohej nëse grumbullonte mjaft nervë për të prerë poshtë kapakut të gjurit. Babai im nuk do ta kuptonte kurrë se çfarë më kishte shtyrë të vendosja të shkoja në front. Ai ishte egoist, i paaftë. Unë kurrë nuk do ta kuptoja një patriot.
Unë pashë nënën time duke qarë, e thyer nga dhimbja, nga pjesa e pasme e kamionit që po na transportonte në linjat e armikut. Doja të ndaja dhimbjen e saj, të qaja si ajo, por ishte diçka që ishte gjithashtu e ndaluar për mua. Kështu që unë thjesht e mendova atje, në mes të sheshit të qytetit, vetëm, duke mbajtur zi për mungesën time ashtu si vëllai im në atë kohë, ndërsa kamioni u largua dhe na çoi në tmerrin e Luftës së Madhe.
Ai ndau një udhëtim me tre ushtarë të tjerë, të modifikuar si unë. Dy llogore u ulën para meje, dhe pranë meje një Bajonetë, prej atyre me një armë të mprehtë për një krah dhe një vështrim kalimtar. Hendekët fshehën fytyrat e tyre prapa motorit masiv të ndryshkur që shërbeu si maskë e tyre. Helikat prej çeliku që mbinin nga boshti, me gjatësi gati gjysmë metri, pastruan çatinë e automjetit dhe e bënin të pakëndshme çdo lëvizje të tij. Ata ishin të heshtur, duart e tyre të palosura në prehrat e tyre. Nuk e dija nëse ata në të vërtetë mund të flisnin, nuk e kisha parë asnjë prej tyre nga afër. Ai i kujtoi ata nga gazetat e gazetave, ku fotot nga përpara tregonin shumë prej tyre që punonin në tokë, duke e shpuar atë për të formuar tunelet që do të shërbenin si një strehë nga armiku. Këtu, aq afër, fytyrat e tyre u zhdukën në një vrimë të errët të mbuluar me ndryshk, një gropë që nuk lejonte të dallonte një gjurmë të vetme të njerëzimit që kishte mbijetuar pas modifikimit.
-Një cigare? Bajoneta më tha dhe unë i thashë jo, sepse mendova se po ma ofronte.
Ai në fakt po e kërkonte atë, dhe gjesti im e bëri atë të pakëndshëm. Ai vështroi poshtë, u përplas me dorën e tij të paarmatosur në xhepat imagjinarë në uniformën e tij pa rezultat. Zhurma e motorit të kamionit më mbajti zgjuar, por gjithçka që doja ishte të mbyllja sytë dhe të shkoja atje ku duhej të shkoja. Për të luftuar armikun. Të fitoj një luftë që nuk ishte e imja. Të vdes, si vëllai im. Pak nga pak tensioni i ditës më pushtoi. Pak nga pak e lashë ëndrrën të më fitonte.
Dhe unë ëndërrova.
Dreamndërrova ushtarë gjermanë, fytyrat e tyre të mbuluara me maska gazi nga të cilat mbinin tuba dhe u zhytën në pjesën e tyre të trupit. Dreamndërrova për makina të blinduara me fytyra njerëzore, për zeppelina të drejtuara nga njerëz pa fytyrë që bombardojnë qytetin tonë të vogël. Dhe unë ëndërrova për babanë tim, të gjymtuar, duke u zvarritur nëpër sheshin e qytetit ndërsa vëllai im, i bashkangjitur në mbetjet e bilancit që ishte një pjesë e pandashme e trupit të tij, qeshi me të madhe dhe qau gjak.
U zgjova me një fillim. Po djersitja. Unë u përkula nga kamioni për të ndjerë flladin në fytyrën time. Dhe i pashë atje lart, kaq afër, deri më tani. Kaq madhështore. Biplanet. Burrat e lidhur me platformat e rrobave të lirit nga tela çeliku fluturuan mbi fushat e betejës, së pari në misionet ajrore të zbulimit, pastaj në detyrat e bombardimeve. Kur dolëm nga kamioni ishte errësirë, por një grusht prej tyre qëndronin mbi kokat tona, të siluetuar kundër hënës së plotë. Vëllai im kishte qenë njëri prej tyre derisa një nga ata gjermanë e kishte rrëzuar. Ai ende kujtoi fragmentet e trupit të tij të modifikuar, të thyer si druri që mbulonte një pjesë të madhe të gjymtyrëve të tij, kur trupi i tij u dorëzua tek ne.
Kamioni ishte ndalur pranë një poste të vogël, vetëm disa çanta të grumbulluara keq me papastërti dhe një kuti roje që mbulonte hyrjen në zonën e katërtit të llogoreve. Përtej kësaj, ne mund të kuptonim frontin, atë djerrinë që ndau dy qytetet tona të vogla nëntokësore, një parajsë për minjtë dhe qeniet e braktisura në fatin e tyre. Unë ngrita dorën te njeriu që erdhi tek ne. Ai kishte gradën toger dhe mbase ishte në moshën time.
"Mirë se vini në front, djema." Gëzohem që të shoh, ”tha ai, por sytë i kundërshtuan fjalët e tij.
Ajo na pa si gruaja e re që hyn në kabinë në panair me të dashurin e saj, e zvarritur në ambientet e brendshme të errëta dhe me erë, e tmerruar nga pritja për të soditur ndonjë tmerr të natyrës. Dhe nxënësit e tij u zgjeruan edhe më shumë kur më pa përpara tij.
"Bir, sa peshon?" -E pyes veten.
Isha lakuriq para tij. Në të vërtetë para të gjithëve. Lëkura ime ishte modifikuar për t'i bërë ballë të ftohtit dhe shputat e këmbëve të mia ishin ndryshuar në mënyrë që të mos ndieja lagështinë nga balta që shkelnim. Ata nuk donin të humbnin punën e tyre dy-vjeçare për shkak të këmbëve të përgjakura të përgjakura, sigurisht që jo. Pra brishtësia ime e supozuar, e domosdoshme për tu vendosur në mënyrë korrekte, ishte vetëm ajo, e supozuar. Ai nuk kishte nevojë për dhembshurinë e saj, madje as për dashurinë e saj. Më duhej që ai të më linte të isha pjesë e frontit, të më lejonte të fitoja pagën time. Pavarësisht kësaj, unë fola me të me respekt, pasi ai ishte një toger, ndoshta imi.
"Tridhjetë e dy kg, zotëri".
Dhe togeri pohoi me kokë, hoqi kapelën dhe kaloi dorën mbi ballë.
-Shume mire. Shume mire. Ne do të ndahemi. Bir, shko te rreshteri. Shtë një tjetër si ti që pret me të. Do t'ju çojë në postimet tuaja. Hendekët, ju lutem më ndiqni. Dhe ju gjithashtu.
Ai tregoi bajonën që, me kokë poshtë, shkoi pas tij. Po fillonte të binte shi. Unë eca pas një rreshteri sulmues, ata me kokat e blinduara dhe vrimat e syve. Ai nuk fliste shumë, natyrisht, sepse fytyra e tij kishte pësuar aq shumë ndryshime sa që goja e tij ishte vështirë se një e çarë e dobët, një nevojë që nuk ishte në gjendje të shtypej për të lejuar ushqimin e tij. Ai më bëri me gjest rrugën. Shiu po tërbohej dhe muret e llogoreve po shembeshin si buka e thekrës. Ndërsa balta më njomte, kaloja pranë njerëzve, të modifikuar ose jo, të cilët më shikonin me neveri dhe respekt. Për të gjithë ata ishim të rinj, të ndryshëm. Ne ishim befasia, ajo që gjermanët nuk mund të prisnin. Ne ishim La Alambrada.
Labirinti nëntokësor më hutoi. Mezi arriti të ecte me rreshterin. Me çdo hap që kam marrë këmbët e mia zhyten në baltë, duke u përplasur me minjtë, të gjallë dhe të vdekur. Shiu tani ishte një stuhi. Nata ishte e errët. Perfekt Rreshteri ngriti një dorë, ne u ndalëm. Dhe aty ishte partneri im. Do të kishte kaluar pa u vërejtur nga askush tjetër, por unë mund të zbuloja në atë shtrembërim të pamundur të telave me gjemba trupin e njeriut me të cilin së shpejti do të shtrëngoja duart.
Unë i thashë lamtumirë rreshterit, u ngjita në një shkallë të vogël prej druri nga jashtë. Kisha frikë, natyrisht. Panik. Ata mund të më qëllonin menjëherë dhe atje dhe unë nuk mund të bëja asgjë për ta ndaluar atë. Por asgjë nuk ndodhi. Ishte natë e errët. Po binte shi. Dhe të gjithë e dinim se ato ishin netët kur trupat përparuan dhe luftrat e hendekut ishin zhytur në gjak.
"Përshëndetje", tha tela tjetër me gjemba.
"Përshëndetje", pëshpërita.
I dhashë dorën. E vendosa trupin tim në një pozicion të pamundur për një qenie tjetër njerëzore. Të dy ishim tela me gjemba. Ne tashmë ishim pjesë e saj. Ndjeva tela me gjemba të partnerit tim duke u zhytur në lëkurën e pëllëmbës time. Ndjeja dhimbjen, një dhimbje që do të më mbante vigjilent, që do të më mbante zgjuar. Sepse do të vinin sonte. Ata do të përparonin nën mbulesën e errësirës, të shiut. Dhe atje do të ishim, duke pritur.
Në pritje për t'i përqafuar ata.
Të dhënat e historisë
- Author: Santiago përjashtohet
- Titulli: Tela me gjemba
- Topic: Terror
- Numri i fjalëve: 1370