Bu duyurulan bir şeydi ve er ya da geç olması gerektiğini biliyorduk, ancak kimse nörolog ve yazarın ölüm haberini bilmek istemedi. Oliver Sacks. Birkaç ay önce popüler yazar, gözündeki bir melanomun terminal aşamasında olan karaciğere yayıldığını kamuoyuna duyurdu.
Bugün, Pazar, 82 yaşında, bu gerçek dahi sonsuza dek gitti, ünlü bir nörolog olmasının yanı sıra, aşağıdaki gibi kitaplar için son derece popüler hale geldi. Karısını şapka sanan adam.
Bu kitap onlarca farklı dile çevrildi ve dünya çapında on binlerce kopya sattı. İçinde Sacks, klinik vakalarından bazılarını bilinç ve insanlık durumu üzerine düşünmek için kullanıyor. En ünlü kitaplarından biri olan Uyanışlar, Robin Williams ve Robert De Niro gibi iki büyük oyuncunun başrol oynadığı beyaz perdeye getirildi.
«Bir ay önce sağlıklı, hatta açıkçası iyi. 81 yaşında, hala her gün bir mil yüzüyordum. Ama şansımın bir sınırı vardı: sahip olduğumu öğrendikten kısa bir süre sonra karaciğerde çoklu metastazlar«
Bu, popüler yazarın, sonunda ve ne yazık ki herkes için hayatını sona erdiren kanserinin metastazını keşfettiği zaman vedasıydı (makalenin sonunda tamamını okuyabilirsiniz).
Huzur içinde yat Oliver Sacks adlı dahi.
kendi hayatımdan
Bir ay önce sağlığım iyiydi, hatta açıkçası iyiydim. 81 yaşında, hala her gün bir mil yüzüyordum. Ama şansımın bir sınırı vardı: kısa bir süre sonra karaciğerde birden fazla metastazım olduğunu öğrendim. Dokuz yıl önce gözümde nadir görülen bir tümör, oküler melanom keşfedildi. Onu çıkarmak için uyguladığım radyasyon ve lazer tedavisi sonunda o gözümü kör etse de, bu tür bir tümörün üremesi çok nadirdir. Şey, ben talihsiz %2'ye aitim.
İlk teşhisten bu yana dokuz yıl sağlıklı ve üretken olduğum için minnettarım, ancak ölümle daha yakından yüzleşmenin zamanı geldi. Metastazlar karaciğerimin üçte birini kaplıyor ve ilerlemeleri geciktirilebilse de durdurulamayan bir kanser türü. Bu yüzden kalan ayları nasıl yaşayacağıma karar vermeliyim. Onları mümkün olan en zengin, en yoğun ve verimli şekilde yaşamalıyım. 65 yaşında ölümcül bir hastalığa yakalandığını öğrenen ve Nisan 1776'da tek bir günde kısa bir otobiyografi yazan en sevdiğim filozoflardan biri olan David Hume'un sözleri beni cesaretlendirdi. hayat.
"Hızlı bir bozulma hayal ediyorum" diye yazdı. “Rahatsızlığım bana çok az acı verdi; ve daha da ender olan, büyük bozulmama rağmen, moralim bir an olsun bozulmadı. Çalışmak için her zaman olduğu gibi aynı tutkuya sahibim ve başkalarının arkadaşlığından zevk alıyorum ”.
80 yıldan fazla yaşadığım için çok şanslıyım ve Hume'un yaşadığından 15 yıl daha uzun olan bu XNUMX yıl, aşk kadar iş açısından da zengindi. Bu süre içinde beş kitap yayınladım ve bu baharda yayınlanacak bir otobiyografiyi (Hume'un kısa sayfalarından oldukça uzun) tamamladım; ve bitmek üzere olan birkaç kitabım daha var.
Hume devam etti: "Ben... uysal bir mizaca sahip, kontrollü bir mizaca sahip, açık, girişken ve neşeli bir karaktere sahip, şefkat duyabilen, ancak nefrete çok az verilen ve tüm tutkularımda büyük ölçülü bir adamım."
Bu açıdan Hume'dan farklıyım. Aşk ilişkilerim ve dostlarım olmasına ve gerçek bir düşmanım olmamasına rağmen, uysal bir mizaca sahip olduğumu söyleyemem (beni tanıyanlar da söyleyemez). Aksine, şiddetli coşkuları olan ve tüm tutkularımda tam bir kısıtlama eksikliği olan ateşli bir insanım.
Ancak Hume'un makalesinde özellikle katıldığım bir cümle var: "Hayattan şu an hissettiğimden daha kopuk hissetmek zor" diye yazmıştı.
Son günlerde, hayatımı sanki çok yüksek bir yerden izliyormuşum gibi, bir tür manzara olarak ve tüm parçaları arasındaki ilişkinin giderek daha derin bir şekilde algılanmasıyla görebildim. Ancak bu, bittiği anlamına gelmez.
Aksine kendimi inanılmaz canlı hissediyorum ve kalan zamanımda dostluklarımı pekiştirmeyi, sevdiğim insanlarla vedalaşmayı, daha çok yazmayı, gücüm yetiyorsa seyahat etmeyi, seyahat etmeyi diliyorum ve umuyorum. yeni anlayış ve bilgi düzeyleri kazanın.
Bu, cesur, açık ve doğrudan olmam ve dünyayla hesaplarımı halletmeye çalışmam gerektiği anlamına geliyor. Ama aynı zamanda eğlenmek (hatta aptal olmak) için de zamanım olacak.
Aniden kendimi merkezlenmiş ve basiret sahibi hissediyorum. Gereksiz hiçbir şeye vaktim yok. İşime, arkadaşlarıma ve kendime öncelik vermeliyim. Her gece televizyon haberlerini izlemeyi bırakacağım. Küresel ısınmayla ilgili siyasete ve tartışmalara kulak asmayı bırakacağım.
Bu kayıtsızlık değil, kopukluktur; Orta Doğu, küresel ısınma, artan eşitsizlikler konusunda hâlâ çok endişeliyim ama bunlar artık benim işim değil; onlar geleceğe ait bir şey. Biyopsi yapıp metastazlarıma teşhis koyan yetenekli gençlerle tanıştığımda mutlu oluyorum. Geleceğin emin ellerde olduğuna dair bir his var içimde.
Yaklaşık 10 yıldır çağdaşlarım arasında meydana gelen ölümlerin giderek daha fazla farkına varıyorum. Benim neslim çoktan yola çıktı ve her ölümü bir kopukluk, kendimden bir gözyaşı olarak hissettim. Biz yok olduğumuzda bizim gibi kimse olmayacak ama elbette hiçbir zaman diğerlerine eşit kimse yok. Bir insan öldüğünde, onun yerine geçmek imkansızdır. Doldurulamayan bir boşluk bırakır, çünkü her insanın kaderi - genetik ve sinirsel kader - benzersiz bir birey olmak, kendi yolunu izlemek, kendi hayatını yaşamak, kendi ölümünü ölmektir.
Korkmuyormuş gibi yapamam. Ama içimde baskın olan duygu minnettarlık. Sevdim ve sevildim; Çok şey aldım ve karşılığında bir şey verdim; Okudum, gezdim, düşündüm ve yazdım. Dünyayla, yazarların ve okuyucuların özel ilişkisiyle bir ilişkim oldu.
Ve hepsinden öte, bu güzel gezegende duyarlı bir varlık, düşünen bir hayvan oldum ve bu başlı başına muazzam bir ayrıcalık ve maceraydı.